Is sjamanisme gevaarlijk? Mijn eerlijke ervaring (en wat niemand je vertelt)

Waarom ik me ben gaan verdiepen in sjamanisme? Omdat ik altijd op zoek ben geweest naar iets dat resoneert met wie ik ben. Iets spiritueels, maar zonder oordelen. Ik ben opgegroeid in een christelijke omgeving, maar dat gaf me niet de antwoorden waar ik naar op zoek was. Tijdens mijn studententijd dook ik in het boeddhisme. Later, toen ik de yoga opleiding deed, verdiepte ik me in het hindoeïsme. En mijn ex was katholiek. Maar eerlijk? Geen van die stromingen voelde echt als thuis.

Wat ik vaak tegenkwam: religies die niet bepaald openstaan voor LHBTQIA+ mensen. En ook al duurde het lang voor ik zelf helemaal uit de kast kwam, ergens wist ik diep vanbinnen: ik zoek een pad dat mij accepteert zoals ik ben.

Een paar jaar geleden kwam ik in contact met Maestro Diogenes, een sjamaan uit Peru. Een zachte man, zonder oordeel. Waar ik ook mee kwam, hij bleef in liefde. Dat raakte me. En toen Nienke vorig jaar begon met het medicijnwiel, een opleiding tot Sjamaan, wist ik meteen: dit wil ik ook.
Zonder precies te weten waar het naartoe zou gaan, voelde ik: dit pad klopt voor mij.

Ik sta pas aan het begin van dit pad, maar het heeft me nu al veel gebracht. Sjamanisme is voor mij een andere manier van kijken. Naar de wereld, naar mezelf, naar het leven.

Shakespeare schreef ooit: “All the world’s a stage, and all the men and women merely players.”
Zo voelt het voor mij ook. Alsof we hier op aarde zijn om lessen te leren — lessen die we zélf gekozen hebben, nog vóór we hier kwamen. Hoe pittig of pijnlijk ze ook zijn. En geloof me, ik heb er een paar gehad waarvan ik dacht: heb ik dit echt zélf uitgekozen? 😅

Maar sinds ik zo kijk, ben ik geen slachtoffer meer van mijn verleden. Ik zie het als een verhaal. Iets dat ik helemaal mag doorleven, aankijken, en daarna loslaten. In het sjamanisme doe je dat letterlijk: je stopt het in een steen. Zodat jij het niet meer hoeft te dragen en vrijer door het leven kunt gaan. En bovenal al die oude thema’s niet meer aan je kinderen en hun kinderen door hoeft te geven.

Mijn eerste ervaring met sjamanisme was via een plantmedicijn. Volgens de traditie is dat medicijn verbonden aan een godin. Zij neemt je mee op reis. Mijn lichaam bleef gewoon op het matje liggen in de yogazaal, maar mijn geest… die ging met haar mee.

Ze bracht me naar de bron van al het leven. Een plek in het universum waar we allemaal vandaan komen. Een prachtige bron van licht, liefde en verbondenheid. En de liefde die ik daar voelde — dat was niet te vergelijken met wat ik ooit eerder heb meegemaakt. Zo puur, zo allesomvattend.

Ik dacht alleen maar: “Oh ja… híer kom ik vandaan! Hoe heb ik dit ooit kunnen vergeten?”
Dat gevoel van thuiskomen, van herkenning. Alsof mijn ziel zei: “eindelijk ben ik weer terug”.
En nog steeds, als ik afstem op die bron, voel ik af en toe een glimp van die liefde door me heen stromen.

Nee. Sjamanisme is niet zonder risico’s. Zeker niet als je ermee in aanraking komt via de ‘snelle weg’.

Voor ik Maestro Diogenes ontmoette, heb ik twee keer een plantmedicijn gebruikt. De Maestro is door zijn vader opgeleid in het werken en reizen met planten, net als zijn voorouders opgeleid zijn door degenen die hen voorgingen. Mijn eerste ervaringen met het plantmedicijn waren onder begeleiding van mensen die niet zoals de Maestro 30 jaar lang ervaring hadden. Die ervaringen waren krachtig — soms mooi, maar ook beangstigend. En als je een angstige reis maakt zonder goede begeleiding, is het héél lastig om eruit te komen.

De kracht van een goede sjamaan, zoals de Maestro, zit ‘m in de energie en de begeleiding. Hij zingt Ikaros, heilige liederen in het Shipibo, de eeuwenoude taal van zijn stam. Die houden je op koers. Je raakt niet ‘verdwaald’.

Maar er is meer. Binnen de spirituele wereld kom je ook iets tegen dat Nienke ‘het spirituele ego’ noemt. Mensen die denken dat ze alles weten, die zichzelf op een voetstuk zetten. En als jij net begint met een spiritueel pad, dan wil je het goed doen. Je bent geneigd zulke mensen te volgen. Maar niet iedereen heeft zuivere intenties.

Ik ken voorbeelden van mensen die misbruik maken van hun rol als ‘leider’. En ik heb ook mensen gezien die om de week een plantmedicijn gebruiken, alsof het een soort spirituele escaperoom is. Maar dit is geen partydrug. Het is een krachtig medicijn. En dat werkt pas écht als je de tijd neemt om het te integreren in je leven.

Wat ik heb geleerd? Blijf bij jezelf. Luister naar je intuïtie, je onderbuikgevoel. Stel vragen. Voel of het klopt.
Mijn huidige sjamaan plaatst zichzelf niet boven mij. Ze heeft niet alle antwoorden. En dat vind ik juist fijn. We zoeken samen. Ze is, net als ik, gewoon mens. En dat geeft vertrouwen.

En trouwens: sjamanisme draait echt niet alleen om plantmedicijnen. In de opleiding die ik nu volg gebruiken we die helemaal niet. Het is jaren geleden dat ik ermee gewerkt heb. Er zijn genoeg sjamanen die puur werken met energie, rituelen en de natuur.

Nee. Niet als het op een zuivere, respectvolle manier wordt beoefend. En het kan dus helemaal zonder geestverruimende middelen.

Voor mij is het juist een prachtige manier om mezelf te helen, om oude ervaringen een plek te geven en dichter bij mijn essentie te komen. Sjamanisme is een oeroude spirituele stroming, ouder dan welke wereldreligie dan ook. Het is verbonden met de natuur, met ritme, met leven.

Voor mij is het een antwoord op veel vragen. Een pad dat niet pretendeert dat het dé waarheid heeft, maar dat je uitnodigt om zélf te gaan voelen, ervaren, en groeien.

Maar — en dat is belangrijk — blijf altijd kritisch. Blijf voelen. Zorg dat je jezelf én een ander nooit schaadt. Dan is het geen gevaarlijk pad, maar juist een bevrijdend pad.

Wil jij dit pad ook bewandelen, of heb je vragen over mijn ervaringen? Laat vooral iets weten. Ik deel mijn reis graag — eerlijk, open en zonder poespas.